Ja.
Vandaag was het dinsdag.
Nadat Naomi was blijven slapen en we ons gisteravond lekker op het bed hadden neergeploft, tv aangezet en allemaal lekker drinken en snacks erbij, was ze net weg.
Het voelt toch altijd weer anders, wanneer ze weer weggaat. Ze is 1 van mijn 2 BF. En ik ken haar vanaf het moment dat ik werd geboren. Zij is geboren in December, ik in Maart, en aangezien onze ouders goede vrienden zijn, zijn we meteen bij elkaar in de box gezet.
Nog altijd moet ze er weer over beginnen dat zij al lekker kon lopen, en met een dikke pretbek zich naar de camera draaide, terwijl ik zielig, kansloos en alleen met een verdrietige blik keek. Ja, de foto is daarom ook perfect. En vooral zij vind het geweldig.
Ach, ik vind het niet erg, ik kan er wel lachen! Tja. We hebben ook zo veel meegemaakt. We woonden vroegen zowat naast elkaar (er zat maar 1 huis tussen)! Ik herinner me nog dat ik naar haar deur rende, als een bezetene, helemaal blij om haar weer te zien na nog geen 24 uur. Ik belde aan, en bijna altijd deed ze wel open. Wie kon het anders zijn, anders al ik, haar BF? En meestal deden we hetzelfde. We liepen naar de struiken (stonden aan de weg, maar in onze wijk was het er altijd heel erg rustig) die aan de weg stonden. "Pak jy een bakje? Dan pluk ik alvast wat bloemen!" Hoewel dat altijd toch weer een kunst was, om maar zo met je kleine vingertjes te zigzaggen langs de enge beestjeste (behalve lieveheerstbeestjes natuurlyk, en vlinders, die waren juist weer te mooi) en de stekels te gaan. Er werd water in de bakjes gedaan, we pakten een lepeltje en deden de half verwelkte en net nieuw gebloeide roos- en paarskleurige bloemblaadjes in het bakje. We stampten het kapot. En daar was het dan. Óns geurtje. Net zoals alle andere van de dagen daarvoor. Ja, wat was het toch leuk om kind te zijn. Soms, moet je je ogen sluiten, en je weer helemaal richten op het kind zijn..
Geschreven door: Joyce
.png){kind=small}
.png){kind=small}
Geen opmerkingen:
Een reactie posten